Яз килә

Җанда бер җиңеллек,күңел тулы шатлык.
Яз килә бит, шуңа хисле мин.
Ык буенда нурлар сибеп балкый
Мөслимкәем, минем Мөслимем.
Җырларда җырланган тугаең бар,
Көзге кебек матур күлләрең.
Урман-болыннарың җыйган,ахры,
Табигатьнең матур гөлләрен.
Ераклардан сайрар кошлар кайта,
Кояш җылы,якты нур сибә.
Туган җирем – газиз Мөслимемә
Шаулап-гөрләп матур яз килә.

Сандугач

Иртән йокыдан торгач та
Күзем төште урамга.
Тәрәзәбезгә кунган да
Сандугач сайрый анда.
Шатлыктан да түгел кебек,
Күзләре тулы сагыш.
Нигә моңлана икән ул
Минем янымда ялгыз.

Карбыз

Иртән йокыдан торуга,
Күзем төште өстәлгә.
Башка ризыклар янына
Карбыз килеп өстәлгән.
Йөрим өстәлне әйләнеп,
Килә кабып карыйсым.
Тәмле, ахры, күренеп тора:
Эче алсу, ярыйсы...
Дөньядагы бар алсулык
Әллә аңа ягылган.
Әби әйтә: “Юын башта,
Марш өстәл яныннан!..”
Үзем туйдым, күзем туйды,
Хәтта камашты тешем.
Үсәр микән бакчабызда,
Утыртсам аның төшен?

Күрше эте

Күршебездә Шарик яши,
Үзе шундый сөйкемле,
Кырын бастырып карасаң
Көлеп тора шикелле.
Төнгә керсәң сузып-сузып,
Озын көйгә моңлана.
Әллә җырлый, әллә елый
Ә күңелгә шом сала.
Эше һәрчак тыгыз була,
Йөри йөгереп кенә.
Мин сезне дә саклыйм, – диеп
Хакын сорарга керә.
Юри әйтәм, сөйли белми,
Юк шул аның телләре.
Күңелдәген аңлаталар
Янып торган күзләре.
“Тагын ни бар? Нәрсә таптың?
Казынасың чүплектә!
Бер өер эт йөри, куркам,
Озат мине мәктәпкә.		

Әнием

Иң кадерле кешем минем,
Әлбәттә, ул – Әнием!
Пөхтәлеккә,чисталыкка
Өйрәткән кешем минем.							 
Әгәр ул өйдә булмаса,
Дөнья да ямьле түгел.
Әнисез көннәр күңелсез,
Ашлар да тәмле түгел.
Төннәрен эшкә киткәндә,
Килә аны үбәсем.
Күп тә вакыт үтми юкса,
Кабат килә күрәсем.
Әниләр гел изге була,
Ә начары кемнеке?
Тик шулай да иң сабыры,
Иң матуры – минеке!
Тормыш йөген ялгыз тарта,
Аямыйча бар көчен.
Кечкенә булсам да аңлыйм:
Яши ул минем өчен.

Әбием

Газизләрдән газиз булган
Иң якын кешем минем.
Дөнья йөзендә берәү син,
Әй яраткан әбием!
Төннәреңне йокламыйча,
Мине карагансыңдыр.
Инде хәзер бераз ял ит,
Бик нык арыгансыңдыр.
Хуҗасыз песиләр
Китерәләр дә ташлыйлар,
Подъезд тулы песиләр.
Озакламый кыш та җитәр,
Бичаралар өшерләр...
Әбекәем миһербанлы:
“Аларны кызганам”,-ди.
“Шул мескенкәйләрне күргәч,
Йөрәгем сызлана”, – ди.

Гөлләрем

Әнием гөлләр утыртты,
Шаулап үссеннәр, диеп.
Менә алар чәчәк атты,
Өебезгә ямь биреп.
Мин аларга сулар сибәм,
Сулмасыннар гөлләрем.
Сезне сөеп, назлап карыйм,
Гөлләрем-бәгырьләрем.					 
Һәрберсенең үз исеме,
Мин яратам ислене.
Соң бит минем үземнең дә
Исемем – гөл исеме.

Күрше әби

Менә шулай Ходай рәхмәтле ул,
Ныклык бирә кайбер кешегә.
Туксан ике яшьлек Гөлчирә әби
Яшәп ята безнең күршедә.
Хәрәкәтчән, һич тә тик торалмый,
Сәламәт ул, ахры,шуңа да.
Тыйнак кына чиләкләре белән
Барып кайта хәтта суга да.
Ләкин менә быел йончып китте.
Катыланды, ди ул колагын.
Без уң яктан торып сәлам бирсәк,
Ул сул яктан бирә җавабын.

Кыш бабай бизәкләре

Күз салдым, бүген уянгач
Үзебезнең тәрәзгә.
Әлбәттә бу аның эше, –
Кыш бабай булган бездә.
Ясаган ул бик күп итеп
Тәрәзәгә бизәкләр.
Араларында бар хәтта
Урмандагы чәчәкләр.
Ул рәсемдә күренеп китә
Кыш бабайның үзе дә.
Аның белән бергә баскан
Кар кызының йөзе дә.
Соклануның чиге булмый,
Күпме карап торсаң да.
Болай матур ясый алмый
Күренекле рәссам да.
Төн чыкканчы хасил булган,
Кыш бабай шундый зирәк.
Өйдә җылы,тышта суык,
Тәрәзәдә – боз-бизәк.

Ялгыз яфрак

Каршыдагы бакчабызга
Күз саламын торгач та.
Ялгыз яфрак эленеп тора,
Бер үзе бер агачта.
Өзелергә исәбе юк,
Сабагы да чергән, югыйсә.
Аның көчен шулай сынагандай,
Ярсып-ярсып усал җил исә.
Ничек итсә итте, бирешмәде,
Каршы торда давыл көченә.
Тиңләп куйдым аны шунда кинәт,
Ихтыярлы, көчле кешегә.